Reizen met het openbaar vervoer was altijd een flinke uitdaging voor Elmar. De drukte, onvoorspelbaarheid door vertragingen en overstappen zorgden voor veel prikkels. Om het meer beheersbaar te maken, bedachten hij en zijn moeder elk denkbaar scenario. Zo wist hij wat hem te wachten stond. Handig, zou je denken, maar al die scenario’s zorgden voor nóg meer drukte in zijn hoofd. Niet echt de ideale oplossing.

Gelukkig mocht Elmar van het UWV een Davis-autisme-programma volgen. Door de Davis-technieken en zijn verbeterde oriëntatie liet Elmar mooie veranderingen zien. 

Hij woonde nog thuis en stond al jaren op de wachtlijst voor beschermd wonen. Op het moment dat hij ver gevorderd was in het programma kwam het bericht: er was plek voor hem. Dit leek geen toeval, want hij was op dat moment bezig met het concept ‘vaardigheid’. Hij leerde huisvaardigheden, zoals de was doen. Het reizen van zijn ouderlijk huis naar zijn nieuwe kamer betekende dat hij met het openbaar vervoer moest, inclusief zowel de bus als de tram – nog een behoorlijk opgave.

En toen was daar een grote verandering die zijn moeder niet zag aankomen.  Zij vond op een dag een briefje: “Ik ben alvast gegaan, dan kan jij uitrusten.” Elmar was zélf met het openbaar vervoer naar zijn nieuwe kamer gegaan. Waar zijn moeder een paniekerig telefoontje verwachtte, gebeurde er… niets! Hij miste zelfs zijn halte, maar bedacht gewoon om een halte verderop uit te stappen en terug te lopen. Geen stress, geen paniek.

Elmar had met de Davis-methode de vaardigheid ontwikkeld om zelfstandig te reizen. En dat terwijl niemand hierop had aangedrongen. Het kwam echt bij hemzelf vandaan, van binnenuit.