Chiara (12 jaar, beelddenker, taal- en reken Davis programma)

Ik heb heel veel geleerd. Het is nu veel gemakkelijker. Alles. Dat is een beetje raar. Dat ging zo van, misschien na 2 of 3 dagen had ik al 10’n en zo en dat vond ik wel bijzonder. Toen had ik opeens goede cijfers. Rekenen, spelling en woordenschat, taal, ja alles. Ik ben ook niet meer de enige van de klas die extra informatie moet van de juf. Eerst had ik meer uitleg nodig. Was ik meestal de laatste die ging werken en kreeg ik dingen nooit af. Nu kan ik wel meteen aan mijn werk beginnen en ook dingen afmaken.

Toen je vertelde over ‘tijd’ van de winkels naar hier was het lekker duidelijk en ook gemakkelijker. Toen heb ik ook echt mij gerealiseerd: er gebeurt zoveel buiten om mij heen en dat ik gewoon echt luisterde. Dat vond ik best wel fijn. Ik zit in de drukste klas die de juf ooit gehad heeft. Dat gaat nu allemaal veel soepeler, dan denk ik ook schijt aan de anderen. Dan concentreer ik mij alleen op mijn werk. Soms vragen kinderen iets en dan hoor ik ze aan, maar dan denk ik geen zin. Ik kan makkelijker en sneller in een focus zijn en de rest buitensluiten. Ook langer de aandacht vasthouden. Ik gebruik dan mijn tools. Maar daar wil ik niets over vertellen want het zijn mijn geheime wapens!

Ik ben wel heel blij dat ik dit gedaan heb, dat ik dat kon en mocht doen van mijn ouders. Wat betekent het voor mij die dagen bij jou werken? Veel! Dat is het enige antwoord.

Moeder Chiara: Ik heb gemerkt dat Chiara zelf wat meer rust heeft, ze weet nu hoe zij dingetjes moet aanpakken. Zoals bijvoorbeeld dat ze zei, zonder dat jullie er mee bezig waren geweest, ‘ik weet alle tafels uit mijn hoofd. Noem d’r maar eentje en ik weet het.‘ Dus ik ging het aan haar vragen en ze wist ze allemaal. Dan zie je haar echt zo groeien in zelfvertrouwen, dan is dat natuurlijk een heel fijn gevoel. Dat het haar goed doet en dat ze trots kan zijn op datgeen wat ze presteert. Ik zie haar natuurlijk thuis komen met allemaal goede cijfers en dat ze daar trots op is. En dat we haar kunnen zeggen, weet je, ga aan de slag. Ze heeft soms wat opstartproblemen en kunnen we nu tegen haar zeggen, joh zet je tools in en dan lukt het meestal wel. Daarvoor had ze echt wel nodig dat we het samen deden. Ik moest haar echt aan de hand nemen om de stappen te doen.

Het heeft haar geholpen in het overzicht krijgen van hoe de dingen in elkaar zitten, hoe dingen met elkaar samenhangen, dat ze vaardigheden heeft geleerd om haar aandacht beter te richten. Het heeft haar geholpen bij de schoolvakken, dat er manieren zijn waardoor schoolvakken begrijpelijker zijn. Het heeft haar eigenlijk heel erg geholpen.

Ik vroeg nog aan de juf zijn er nog dingetjes waarvan ze dacht, dat is goed als dat op haar laatste moment bij Wynanda nog even besproken wordt. De juf keek mij verbaasd aan zo van: het gaat hartstikke goed, ik zie het in haar cijfers, maar ik zie het vooral in alles, ook in haar zelfvertrouwen, ze heeft een enorme stap gemaakt. Ze heeft zelfs toen gezegd van ‘het is jammer dat het niet eerder gedaan is.’ Maar ja dat is terugkijken. Ik ben gewoon tevreden hoe het is verlopen en hoe het is gegaan. Wij zijn heel blij.

---

Moeder van Doran (12 jaar en dyslectisch)

Doran heeft bij Beeld-Wijs veel geleerd. Hij heeft triggers ontdekt en kunnen oplossen. De juf zag in de klas een positieve verandering en hij scoorde een stuk beter bij de cito score.
Ook is hij heel goed en snel in spelletjes geworden; zijn zusjes vinden dat minder leuk:). We zijn blij dat we hem dit mee konden geven voordat hij naar de middelbare school gaat.

---

Evaluatie Jonan (27 jaar, zeer ernstige dyslexie)

Er is veel gebeurd. Hoop dingetjes op zijn plek gezet of dat wist ik niet. Gewoon kunnen lezen, begrijpen wat je leest. Eerst was ik meer aan het ontcijferen dan dat ik aan het lezen was. Dat heb ik nu niet zo. Soms bij een moeilijker woordje. Meer rust op papier met lezen en begrijpen wat je leest. Je kunt wel rust op papier krijgen, maar dan de tekst nog niet te begrijpen, dan ben je er ook niet. Nu heb je alle twee.

Ik weet nu beter mijn grenzen. Soms ging ik gewoon door. En met de ontspanning kan ik weer terug als ik gespannen ben. Dat geeft meer rust, ik ben minder moe. Normaal moest ik gaan liggen. Nu is dat zo erg niet meer. Ik heb minder hoofdpijn en migraine. Migraine heb ik nog niet gehad sinds dat ik de migraine medicatie ben gaan afbouwen. Ik kan gemakkelijker op één taak richten. Kon ik hiervoor niet. Nu komt het werk wat makkelijker af en kan ik meer doen. Alleen moet ik nu voor mijzelf gaan oefenen om het anders te doen dan dat ik vroeger deed. Dat is nog wel eens lastig. Alleen als het onrustig is, schiet ik weer terug.

Ik heb meer zelfvertrouwen. Ik denk dat sommige mensen het arrogant vinden misschien. Het is een nieuw stukje waar ze aan moeten wennen. Ja, vroeger ging ik het vragen en dat doe ik niet meer zoveel als vroeger. Ik los het zelf wel op. Als het echt nodig is dan vraag ik het wel. Door zelfvertrouwen ga ik meer nieuwe dingen doen. Vroeger liet ik het gewoon staan, puff, doet een ander maar. Nu ga ik het toch proberen, als het dan niet lukt, heb ik gewoon pech. Volgende keer weer. Dat levert nieuw werk, energie en ontwikkeling. Het raakt je eigenlijk tot in de kern? Klopt!

Moeder Jonan: Ik vind het heel fijn dat hij zover is ontwikkeld en dat deze methode daartoe heeft bijgedragen. Het heeft meer nog bijgedragen eigenlijk dan ik had gedacht. Ik wist niet dat het psychologisch zo ook nog bijgedragen zou hebben. Ik ging er eigenlijk meer vanuit dat ging om het lezen en omgaan met letters. In het begin had ik nog wel even dat het hocus pocus was. Vooral met dat gedachteoog.

Ik vond het mooi dat ik het mee mocht maken, dat ik ook tools heb voor een ander. Ik vind het heel mooi nu hoe ik met de kinderen op school met het lezen kan helpen en ik zie die kinderen gewoon rustiger worden. Ik ben echt met de betekenis van de woorden bezig. En ik denk, wat lopen ze allemaal moeilijk te doen de hele tijd. Echt.

Je laat zien waardoor dingen zijn ontstaan en waardoor dingen niet konden veranderen. Heel subtiel eigenlijk, het is niet eens altijd dat je echt helemaal tot de kern door gaat, maar wel dat het bij hem verder doorwerkt. Gewoon door bepaalde vragen te stellen en dan hoef je nog niet eens helemaal uit te leggen hoe, eigenlijk doe je dat niet eens. En toch krijg je heel veel respons. Dat vind ik eigenlijk wel heel bijzonder.

---

Moeder Jip, Jip is 7 jaar, lees- en rekenproblemen

Onze zoon liep vast in groep 3 met rekenen en lezen. Ondanks hulp van school en thuis ging hij niet genoeg vooruit. Eigenlijk dachten we dat Jip veel maar kon, maar het kwam er niet uit. Na een zoektocht zijn we terecht gekomen bij Wynanda Pool van praktijk Beeld-Wijs. Bij Wynanda thuis ging hij aan de slag met de Davis methode voor o.a rekenen en lezen. Wat opviel was dat Jip altijd zichzelf kon en mocht zijn. Dus ook boos en gefrustreerd als iets nog niet lukte.

Als dingen moeilijk waren wist Wynanda dat een kleinere stap in het werk weer meer zelfvertrouwen gaf. Al snel ging Jip ‘spontaan’ lezen en makkelijke rekensommetjes maken. Dat was heerlijk om te zien. Ook het stuk oorzaak- gevolg heeft Jip goed gedaan. Hij heeft daardoor meer inzicht in eigen handelen. Nu komt hij uit school zoveel blijer thuis. ‘Het rekenen snapte ik vandaag hoor.’ Als je kind verandert, verander je vanzelf mee. Het was een mooie reis voor ons allen. Bedankt Wynanda.

Vader Jip: Wynanda heeft met de Davis-methode Jip’s deur tot zelf-inzicht geopend. En dat met verrassend doeltreffende hulpmiddelen, zoals smurfenpoppetjes waarmee hij zelf z’n gedrag kan benoemen.

---

David, 8 jaar, dyslexie kenmerken

Het was leuk, het leukst was het kleien. Ook het alfabet. Er waren niet zoveel dingen die ik niet zo leuk vond. De toetsen gaan nu anders. Ik maak ze veel beter. Lezen gaat ook goed. Het gaat makkelijker, want de langere woorden vind ik ook wat gemakkelijker geworden. Woordenschat gaat goed, heel goed. Ik ken alle  woorden heel goed. En daardoor heb ik een goed gekregen op een toets. Spelling gaat niet veel beter, paar dingetjes wel. Begrijpend lezen gaat ook beter. Ik lees wat sneller en de woorden lees ik ook goed. De letters d en b zijn ook veel beter. Ik kan het wel beter schrijven vind ik. Mama zegt dat ik het supergoed doe. Dat ik nu heel goed kan lezen. Dat is fijn om te horen. Als jij aan iemand anders zou willen vertellen wat je je hier met mij gedaan hebt, wat zou je dan vertellen? Dat ik het leuk vond. Dat je er veel van kan leren.

Moeder David: Ik heb het als heel prettig ervaren. Het is wel gegaan zoals ik gehoopt had. En ook een beetje zoals we het ingeschat hadden. Dus ik ben niet voor verrassingen komen te staan. Ik zal nooit vergeten dat de eerste dag dat hij hier geweest was, hij zei ‘mama het is zo rustig in mijn hoofd’. Ja, toen wist ik dat het een goede keuze was.

Ik denk wel dat hij wat zekerder is over dingen, dat is een positieve verandering. Dat hij inderdaad allereerst al wat luider spreekt. En het is waar, het hele probleem met de b en d is gewoon weg. Dat is heel speciaal. En hij leest duidelijker. De juf zegt ook dat hij zich in de klas veel beter laat zien. Beetje uit zijn schulp gekropen. Daar zijn we best wel trots op. Het is gewoon fijn dat je ziet dat het eruit gaat komen waarvan je weet dat het er in zit en waar hij niet zo goed bij kon. Dat hij zich zekerder is gaan voelen en daardoor gewoon veel meer bij zichzelf komt. Dat je bijna een ander jongetje ziet. 

Wat ik wel bijzonder vind, is dat hij toch dingen geautomatiseerd heeft zonder dat wij daar ook eigenlijk maar iets aan hebben hoeven te doen. Dat het er al in zit en dat hij daar op kan voortbouwen op school. Zonder dat je nog thuis heel actief allerlei dingen moet doen. De basis is hier bij jou gelegd en hij is zelf in staat om daarop verder te bouwen. We zitten zo in een systeem waar je gedrild wordt om te oefenen en oefenen. Maar ik denk dat het toch anders werkt met deze methode. We moeten wel oefenen maar op een andere manier. Dat vind ik wel bijzonder aan deze hele methode. Je wordt eigenlijk een soort van gereset op een leuke manier.

---

Meisje, 11 jaar, lees- en rekenproblemen

Van te voren was ik een beetje nieuwsgierig hoe we te werk zouden gaan. En opgewonden, iets nieuws! Het is heel leuk, totaal niet saai. Je gaat heel veel leuke spelletjes doen. Je leert heel veel, je gaat helemaal anders denken. Ik heb natuurlijk heel veel geleerd van de ‘een’ en de ‘één’ en gedachtefoto’s maken, loslaatgevoel, en nog veel meer. Alleen dat van de breuken, dat vond ik niet zo leuk, omdat ik dat al kan. Kleien is het leukst. 

Lezen gaat veel vloeiender. Vroeger was bij elke zin wel dat ik hakkelde, even de weg kwijt was voor mij gevoel. Nu gaat het wel veel beter. Natuurlijk niet meteen helemaal een verhaal zonder stukjes dat ik niet weet, maar het gaat echt wel veel beter en dat is echt heel heel erg fijn. Vroeger, voordat ik bij jou was, toen wilde ik graag in de klas hardop lezen in een boek maar dan duurde het allemaal een beetje lang en schaamde ik mij toch een beetje, van dat iedereen dacht ‘oeh, ze kan niet zo goed lezen’ en nu is het gewoon. Dat is veel fijner, minder beschamend.

Ik ben er veel eerder bij op school, ik weet het ook sneller als ik even weg ben, dan ben ik sneller bij de les en mis ik minder, mis ik minder belangrijke stukjes. Ik denk gewoon heel anders ook en dat helpt best wel.

moeder meisje 11 jaar, lees- en rekenproblemen: Ze scoort niet slecht genoeg voor dyslexie. We zien wel dat er iets niet helemaal lekker loopt, en wat moet je dan? Dus, toen we hier waren geweest dachten we wel dat dit de oplossing zou kunnen zijn voor haar. We waren echt heel blij dat ze enthousiast thuis kwam en dat het gewoon klikte tussen jullie. Dat ze er zin in had. Dat weet je natuurlijk toch niet. Als je kind na de eerste dag thuis komt met van ik wil niet meer dan is het een heel ander verhaal. Ze ging altijd met plezier hierheen. Dat is toch heel fijn.

We merken ook wel wat verschil. Ze wil heel veel zelf doen. Ik mag echt nergens mee bemoeien. Dan is het wat lastiger om echt verschil mee te krijgen. De keer dat ze dan ook voorleest, dan zie je dat het wel makkelijker gaat. Even rustig en dan lezen. Of een gedicht voor Sinterklaas maken, dat gaat toch wel wat makkelijker. Ik kan me er wel wat bij voorstellen, dat je op een andere manier naar dingen kijkt, dat dat een enorm verschil kan geven.

Mijn dochter heeft het in ieder geval erg leuk heeft gevonden. Ik kreeg bij haar de indruk in ieder geval dat ze niet het idee had dat ze naar je toe ging om iets te leren, dat het zo spelenderwijs gaat toch dingen leren zonder dat ze het eigenlijk in de gaten had. Voor kinderen die het op school verschrikkelijk vinden, kan het een enorm verschil maken en als ze dezelfde ervaringen als mijn dochter zouden hebben dat ze dus met plezier naar een training gaan.

---

Nike, 11 jaar, ADHD, Asperger

Mijn doelen waren begrijpend lezen, rekenen, breuken en procenten, taal en spelling. Dat soort dingen, dingen van school. Procenten gaat nu gemakkelijker. Op een of andere manier gaat het gewoon dat je niet per se heel erg bij hoeft na te denken. Je doet het gewoon. Dat is fijn. Procenten en breuken was wel moeilijk. Het is wel iets makkelijker geworden, maar niet dat het bijvoorbeeld  in één keer gaat. Het gaat wel beter, ik snap het ook meer. Nu haal ik niet meer procenten en breuken door elkaar.

De tafels gaan veel beter vind ik. Soms weet ik eentje niet, maar moet ik gewoon eentje terug en erbij tellen. Dan weet ik het wel. En als ik een boek lees, en ik lees bijvoorbeeld iets wat ik niet helemaal snap dan zou ik eigenlijk gewoon meestal doorlezen. Maar nu zou ik dan soms ook nog helemaal op de vorige bladzijde gaan kijken, oh ze bedoelt dit en dat. Oh, het heeft daar mee te maken. Ik vind ook vooral zelf dat ik netter schrijf. Toen ik aan elkaar schreef, dacht ik van ik kan het bijna zelf niet eens lezen. Nu ik het los schrijf, gaat het eigenlijk veel mooier en gemakkelijker. Nu kan ik het ook zelf lezen!

Ik ben minder snel afgeleid in de klas. Meestal als de juf de klas uit loopt, dan gaan een paar mensen een feestje vieren, en die gaan ook de hele tijd door de klas roepen, heel kinderachtig. Eerst zou ik er eerst heel erg op gaan letten totdat de juf terug komt. Eigenlijk als dat gebeurt, dan kijk ik er wel even naar, maar dat is wel logisch. Maar dan denk ik, je moet niet kijken, het slaat toch nergens op en dan ga je gewoon verder met je werk. Ik heb de laatste tijd ook geen huiswerk meer gehad omdat ik mijn werk af had.

Ik volgde een soort van bijles bij jou dat mij dingen meer laat begrijpen zodat ik misschien naar een hoger niveau kan. Dingen leren beter te begrijpen. Jij kan dingen heel goed uitleggen. En als je het nog steeds niet snapt dat je dan doorgaat, op nog meer manieren uitleggen. En als ik dan nog niet snap, met klei of helemaal getekend. Er is een manier voor mij om het te begrijpen.

Van heel druk (gedesoriënteerd) naar rustig (georiënteerd) in mijn hoofd:

moeder Nike: Ik had je verhaal gehoord over je dochter, toen dacht ik dit klinkt precies als iets wat Nike nodig heeft. Ik had juist heel veel hoop van te voren. Dit sluit zo aan bij de vragen die we hadden. Zo van die dingen die op school dan niet uitkwamen. Wetend dat ze echt wel slim is en dat het op school er echt niet uit kwam.

Als ze iets niet snapt legt de juf het nog een keer uit op exact dezelfde manier. Dan snapt ze het nog steeds niet, want ze begreep de uitleg niet. En dan is het zo fijn als het hier anders gebeurt, en dan valt ineens een kwartje, een heleboel kwartjes in dit geval. Dat had ik van te voren wel een beetje verwacht, dat ze het eigenlijk wel zou begrijpen, maar dat het gewoon op een bepaalde manier, rechtsom of linksom langs d’r heen gegaan is die informatie, en als ze het eenmaal snapt, dat het ineens wel allemaal lukt. Dat was mijn verwachting en dat is wel uitgekomen. Dingen die ineens wel lukken, de tafels die ineens veel beter gingen. Het feit dat er sinds die tijd ook niet zo veel werk mee naar huis kwam zegt ook wel wat. Voorheen kwam er heel vaak nog iets mee naar huis, omdat ze het op school niet af gekregen had. Het is al lang geleden dat dit gebeurd is.

Ze heeft sindsdien niet veel meer gevraagd hoe laat het is. Voorheen als dan op de klok stond 16:15, vroeg ze mam hoe laat is dat ook alweer? Nu weet je…kwart over 4… zie! Dus dat gaat wel beter, gewoon omdat het niet meer gevraagd wordt. Er wordt veel gewerkt met beeld en met klei, met voelen en zien. Dit wordt net zo lang gedaan totdat het verinnerlijkt. Daarna is het een soort van bijna vanzelfsprekend dat het er is. Dat is eigenlijk wat de verandering teweeg brengt. Dit is een concept waarbij het eigen wordt gemaakt en ineens beklijft het wel. Nike is nog al een kwetsbaar persoontje en het moet ook klikken. Het is heel afhankelijk van wie daar staat of het succes heeft of niet en dat is gewoon heel goed gelukt.

Ik vind het gewoon heel fijn, fijn voor haar. Want ze kan nog wel eens roepen ‘ik ben echt dom’ en dat is dus niet zo. Ik kan haar wel overtuigen van het feit dat ze eigenlijk heel slim is, maar ze voelde het niet zo. Ik kan niets afdoen aan haar gevoel. Dus ik vind het prettig dat ze nu in ieder geval het gevoel heeft van zie je wel, ik kan dit allemaal en ik ben eigenlijk hartstikke slim. Ik doe sommige dingen gewoon anders. En dat geeft niet, dat mag. De juf heeft al gezegd dat het echt zoveel beter gaat dat ik mij niet meer direct zorgen maak. De juf heeft nou gezien wat ze kan en dat is veel belangijker dan de toets. 

---

Max, 10 jaar, zeer ernstige vorm van dyslexie, speciale school

Het kleien, de koosh- en stuiterballen vond je het leukst om te doen. Het minst leuk, het alfabet. Heb je iets gedaan waarvan je nooit had verwacht dat je dat kan? Ja, het alfabet!

Als je snel, niet gefocust, je werkjes doet, dan ben je er snel vanaf. Dan is het snel klaar. Je hebt geleerd dat het uiteindelijk veel langer duurt omdat je dan fouten maakt. ‘Het gaat vast een uur duren als ik dat woord gevolg doe in een rustige auto.’ De rustige auto is werken met focus. ’En hoe lang duurde het? ‘Een minuut, en dat is snel!’

Is er iets wat jij zou willen vertellen over onze dagen samen? ‘Ik vond het gewoon leuk, ik heb er van geleerd, ik ben er beter van geworden. En dat was het. Wanneer zien we elkaar weer?’

moeder Max: In het begin vond hij het heel zwaar. Dat merkte je in een stukje emotie, maar ook gewoon in moe van alles. Halverwege begon het om te slaan naar goed. Goed in zijn vel zitten. Vroeger werkte pittige dingen langer door, nu was het al gelijk over. Hij kan het een plek geven en weer verder.

Hij is beter gaan handballen. Hij begint zelf stukjes te lezen en daar ben ik blij om. Het blijft wel even pittig, maar je merkt dat het nu gemakkelijker gaat als daarvoor. Dat is heel fijn. Bij het schrijven is hij duidelijker de letters gaan maken, bewuster. Hij deelt zijn tijd creatiever in en dat gaat hij zelfstandig voorbereiden en doen. En het lukt ook beter allemaal, dus dat scheelt ook een heel stuk. Hij zit gewoon lekkerder in zijn vel.

Het is heel lastig om het uit te leggen, je ziet een stukje ander kind thuis. En wat het nou precies is? Zijn reacties zijn anders. Stukje ontwikkeling in zelfstandigheid. Het is voor hem heel erg fijn en geeft hem rust. 

Wij zien verschil en dat is het belangrijk. Missie is geslaagd! Dat is heel fijn, daar wil je natuurlijk naar toe. We zijn er nog niet, maar dit is een heel mooi begin. We zijn nog steeds erg blij dat we bij je terecht konden. Eindelijk hebben we na alle testen en onderzoeken voor de school (dossiervorming), iets voor Max zelf kunnen doen dat hem echt verder heeft geholpen. 

---

Jordy, 13 jaar, ADHD, DCD en autistische kenmerken

Over een periode van 6 maanden heeft Jordy samen met zijn moeder het Davis Autisme programma gedaan. Na een counseling evalueer ik altijd, zowel met kind als ouder(s), zo ook met Jordy en zijn moeder. Jordy vindt het nog moeilijk om vragen te beantwoorden die gaan over zijn innerlijke. Hij geeft aan dat hij niet de juiste woorden weet en niet weet hoe hij het moet vertellen.

Ik heb geleerd hoe ik met de rest mee moet komen. Dan kom je meer jezelf…gewoon…hoe je in elkaar zit, met al die concepten kleien. Snap je jezelf beter? Ja, dat bedoel ik. Het gaat beter met communiceren. Ik merk dat ik anderen beter begrijp en dat de anderen mij ook beter begrijpen.

Moeder Jordy: Hoe was dat om te horen van je zoon? Mooi. Je merkt natuurlijk die stapjes wel, maar dat het dan ook zo bij hem geland is, dat vind ik dan gaaf. Ik vroeg me af of het bij hem aan zou slaan. Je hoopt het, maar ik had niet verwacht dat het zo goed zou aanslaan. Dat hij zoveel zou leren en dat het ook zo snel zou gaan. Hij pakte het heel snel op, ging soms sneller dan dat ik bij kon benen.

Hij heeft nu de tools en middelen om zijn gedrag aan te passen en hij weet hoe hij het aan moet passen. Hij kan nu makkelijker en gelijk schakelen als je het vraagt. Vroeger moest je hem uit de situatie halen. Soms was hij te ver, dan duurde het echt een kwartier of langer voordat hij kon schakelen en dat is nu à la minuut.

De ervaring die hij had met bepaalde dingen en dingen waar je nooit de achtergrond van wist waarom dat zo was, dat kwam tijdens de counseling naar boven. Ik kan daar nu op insteken waardoor wij verder komen. Hij praat heel makkelijk, dus ik ging er altijd vanuit dat hij heel makkelijk dingen kon verwoorden, terwijl hem dat toch veel moeite kost. Komt ook omdat het op een hoger niveau gekomen is. Ja, dat is dan ook heel mooi, dat je daar met elkaar komt.

Ik vond het wel eens lastig dat de veranderingen heel snel gingen waardoor je de balans in het gezin continu aan het zoeken was. Had je net weer een balans gevonden en dan kwam de volgende sessie weer. Je bent eigenlijk op drie niveaus bezig, bij hem, bij jezelf en de rest van het gezin. Ik heb ook heel veel geleerd. Bij mij kwamen ook aardig wat dingen binnen die ik nu eindelijk snap. Relaties met anderen en dingen die niet duidelijk waren of die ik niet begreep en die nu op hun plek vallen.

Resultaten zijn boven verwachting. Ver boven verwachting. Ik kan hem nu gewoon in de omgeving loslaten omdat ik niet continu moet kijken of het goed gaat. Normaal was ik met één oor altijd bezig of het goed ging, nu kan ik gewoon loslaten. Dat geeft rust. Ik geef hem nu ook meer verantwoordelijkheid die hij nu ook pakken kan, waardoor hij de stappen kan nemen naar volwassenheid. Ik merk ook beter wanneer er nog iets zit waardoor hij de verantwoordelijkheid niet kan pakken. Normaal snapte ik niet waar de fout lag of waar het gebrek lag waardoor je ook niet verder komt. Dan blijft het stagneren waardoor je allebei frustratie ontwikkelt. Nu kom je dieper waardoor je de frustratie voor kan blijven. En dat hij nu weet dat hij hulp kan vragen. Het voelt voor hem niet meer als falen als hij hulp krijgt en dan vind ik mooi.

Ik denk dat hij nu ook gelukkiger in zijn leven is, positiever waardoor je ook minder zorgen hoeft te maken. De ondertoon van ‘ik kan iets niet’ is al veranderd. Normaal zei hij ik kan het niet en dan hield het daarbij op. Nu heeft hij handvatten zodat we samen er naar kunnen kijken en dan kom je uit die cirkel.

Je kind wordt eindelijk zoals het bedoeld is, en de handvatten krijgt om in het leven te staan zoals het leven geleefd mag worden. Ik vertel dat het geen gekke therapie is en niet zweverig. Maar dat het gewoon klopt met hoe wij geschapen waren. Dat wij dat door alle ontwikkelingen heen kwijt zijn geraakt maar dat dit gewoon is zoals het natuurlijk hoort te zijn. Het is eigenlijk gewoon normaal, een natuurlijke manier van aanbieden.

Veranderingen

• Hij voelt zich rustiger in zijn hoofd en lijf. Het gaat beter dan mét medicatie.
• Directe omgeving vindt hem ook rustiger dan met medicatie. Mensen in de omgeving zien hem veranderen.
• Hij eet meer. De bijwerking van het medicijn (minder hongergevoel) is weg. Hij voelt meer zijn lichaam door meer georiënteerd te zijn.
• Hij eet en drinkt ondertussen dingen die hij anders niet mocht of in beperkte mate omdat hij daar vroeger zo druk van werd.
• Hij kan een langere periode stilzitten op school. Vroeger was het na een half uur dat hij moest bewegen (tikken met pen bijvoorbeeld), halverwege de training zijn het alleen de laatste 5 minuten. Aan het eind van de training helemaal niet meer.
• Vroeger rende hij in de gang van het ene lokaal naar het andere lokaal, nu wandelt hij.
• Hij dekt de tafel verder dan vroeger. Nu ligt het bestek netjes naast de borden.
• Bij het afruimen heeft hij nu wel het bestek geordend, lepels bij de lepels etc. Hij dacht dat hij dat altijd al deed. Waarschijnlijk in hoofd al uitgevoerd en in de praktijk niet. Nu valt het wel samen doordat hij nu wel georiënteerd bezig is.
• De energiemeter aan tafel is nu wel eens lager dan die van zijn moeder. Zij zet die van haar dan naar beneden.
• Hij aait nu mensen in plaats van door de huid te ‘duwen’.
• Vroeger zou hij meteen aan dingen gekomen zijn die zijn broertje mee naar huis nam, nu is het ‘heel normaal’ om er vanaf te blijven.
• Blik van hem is veranderd. Hij kijkt je meer recht in de ogen, gerichter dan voor de counseling, meer in het hier en nu, bewuster met jou in verbinding als gesprekspartner.
• Hij maakt nu bewust oogcontact met klasgenoten om gekozen te worden bij opdrachten.
• Hij gaat emoties minder uit de weg. Hij vindt het nog wel lastig om het te omschrijven.
• Hij vertelt dat hij per ongeluk een vriend pijn deed en dat die vriend antwoordde van ‘je deed het niet met opzet’, dat was voor hem nieuwe ervaring.

---

Ouders van Martijn, 8 jaar, ADD, symptomen dyslexie, dyscalculie

We waren op zoek naar antwoorden. We liepen alleen maar tegen de muren op de hele tijd. Vader: uitleg Davis methode gaf mij ergens wel een goed gevoel, maar gaf mij ook ergens een zweverig gevoel. Martijn bleef wel aangehaakt bij je uitleg, dat vond ik op zich al verbazingwekkend. Eigenlijk wat je doet en wat het inhoudt is even terug naar de basis en niet in de mallemolen meedraaien. Moeder: ik had geen twijfels.

Wij vinden Martijn nu veel positiever, meer vastberaden en staat veel sterker in zijn schoenen. Hij weet wie die is, hij is veranderd als persoon: ‘ik mag er ook zijn’. Na 1 of 2 keer al, dat verbaasde ons ook. Vader: ik had het nooit verwacht mag ik je eerlijk zeggen. Ik had wel verwacht en gehoopt dat het wat zou doen, maar dat het zoveel echt met het mannetje zelf doet dat verbaast mij echt. Het heeft hem echt een hele positieve boost gegeven. Na de 1e of 2e dag al ging hij een dagboek schrijven. Hij leest zelf nu. Hij leest Duckies. Hij onthoudt dingen. Hij is meer in het nu en dat hij daardoor ook veel meer weet welke dag het is.

Er gebeuren dingen in zijn bolletje wat anders nooit gebeurt. De automatische piloot moest even uit. Het heeft voor Martijn echt de ommekeer gebracht, hij is echt omgegaan door dit, absoluut. Dus ondanks dat hij bij rekenen en spelling nog niet die stapjes gemaakt heeft. Het heeft ons zo geholpen dat hij weet wie die is. Hij is een veel stabieler en sterker mannetje geworden en het zijn hele grote stappen. Voorheen overkwam het hem en rolde hij van stemming in stemming en altijd naar beneden toe. Nu overkomt het hem niet meer en heeft hij zelf handvaten om het te sturen, het is een keuze geworden. Dat paneel is hij aan het bedienen.

---

Lisa, 9 jaar, dyslexie, hoogbegaafd

Ik had twijfels, gaat dit werken of gaat dit niet werken? En mijn ervaring? Het is gelukt, ja, het is gelukt! Ik heb veel geleerd over breuken, klokkijken, keer, gedeeld door, beter met taal, eigen grenzen en het was gewoon leuk. Gister had ik een tempo rekentoets en had ik veel meer gemaakt dan normaal! Met lezen ben ik vier niveaus omhoog gegaan. Ik merk dat ik mijzelf beter bij mijn werk weet te houden. En ik kan mijn grenzen beter inhouden en mijn grenzen beter uiten naar anderen toe.

Ik kan niet tegen andere kinderen vertellen het is superleuk, want misschien vindt die persoon het minder leuk. Dat weet je dus niet. Ik kan wel een aantal dingen opnoemen die ik geleerd heb. Dan kunnen zij zeggen van: ‘ja, ik heb ook wel zoiets, ik vind breuken ook zo lastig, ik zou ook graag willen weten hoe dat werkt.’

Moeder Lisa: Het ging in januari zo dramatisch op school, met haar resultaten, een rapport om van te huilen. Mijn dochter was volledig afgehaakt … dat bleek dus echt vanaf november al. Ik begrijp wel hoe het gekomen is.  Dan moeten wij als ouders wat doen. En dan je ga kijken naar de reguliere dyslexiezorg of dit (Davis counseling). Ik zie dat dit heel veel voor haar als mens kan doen. Ik denk dat het een fundamentele verandering geeft aan een kind, dat het kind tools voor zijn leven meegeeft en niet alleen maar de spellingregels. Dat is waarom we hiervoor gekozen hebben.

Het was heel druk in haar brein. Dat zij dyslectisch is verbaast mij niet. In een chaotische bibliotheek kan zij gewoon niks vinden. De energiemeter, grenzensteller en oriëntatie die helpen haar heel erg. Dat zie ik aan haar. We zien ook dat ze dat heel goed doet, dat ze haar grenzen aangeeft, dat ze er echt mee bezig is. Bij toneel zien ze het ook, ze staat ineens veel steviger. Ik zie het ook hoe ze zich beweegt, ze is er veel meer, dat is gaaf.

---

Linda, 35 jaar, dyscalculie

Dat ik geholpen kon worden met dyscalculie! Ik heb altijd, overal een nee heb gehoord: dat er niets meer aan te doen is, dat heb je gewoon. Ik heb nergens iets kunnen vinden dat iemand mij zou kunnen helpen of het was alleen voor kinderen op de lagere school. Had ik dat weer, ik was te oud, zoek het maar uit. Dus dat ik er nog aan geholpen kon worden als volwassene, ik was helemaal verbaasd. Ja echt! Ik zou het niet uit kunnen leggen hoe het gebeurd is, hoe jij mij geholpen hebt. Super, heel blij. Ik word hier heel blij van. Ik ben nu zelfverzekerd met rekenen, getallen blijven hangen, het klopt wat ik gezien heb. Ik kom het tegen op onverwachte momenten in het dagelijks leven dat ik besef dat ik de cijfers nu onthoud: vertrektijden, gate way nummers. 

Met ‘op je punt zitten’ luister en kijk je op een of andere manier anders, dan neem je het anders op en dan schrijf je het goed op. Met mijn mindseye is het niet meer wazig, omdat anders mijn beeld een beetje trilde, alsof er een vuiltje in je oog zit. Met mijn mindseye is mijn concentratie beter, heb vertrouwen en zelfzekerheid. Ik kan ook beter mijn grenzen aangeven. Andere hebben minder controle over mij. Daar word ik sterker door. Ik denk dat er een stukje nieuwe Linda bij zit. Ik ben altijd voor dom gehouden. Die zelfverzekerdheid die ik nu heb, de nieuwe Linda, die fop je niet meer. Als jij er niet was geweest, dan was ik nog klein gebleven.

---

Moeder van Auke, 10 jaar, dyslexie

Onze zoon zat steeds met lezen in de knoop. Zoveel wat hij tegen kwam qua taal sloot totaal niet aan bij hoe hij dingen beleeft. Door de training heeft hij zo’n mooie vertaling daar tussen kunnen maken. Hij kan zich nu verbinden met wat hij leest, deel uitmaken van verhalen en daar zoveel plezier aan beleven. Echt heel mooi!

---

Moeder van Odyaba, 9 jaar, concentratieproblemen

Moeder appt wat haar dochter haar vertelde : “Ik wist Harlingen niet meer en toen deed ik ontlaad oefeningen en ik ging op m’n punt zitten, zonder dat de juf iets zei. En toen wist ik het opeens!” Ze haalt alleen maar tienen voor iedere topotoets op school.

---

Daniel, 10 jaar, dyslexie

Daniel: Ik heb de tools geleerd en hoe ik ze moet gebruiken. Daardoor kan ik me beter focussen en concentreren in de klas. Eerst ging ik echt bij ieder klein dingetje dat gebeurde daar meteen naar kijken. Nu kan ik dat gewoon negeren. Het is nu gemakkelijker om bij mijn werk te blijven. Ik gebruik gedachte-foto’s voor woorden die ik moeilijk vind. We hebben ook veel spelletjes gedaan en dat was leuk. Ik zou aan andere kinderen vertellen dat het best leuk is en dat het ook helpt.

Moeder Daniel: Ik merk dat het kleien van letters echt verschil voor hem gemaakt heeft, hij ging beter schrijven. Dat heeft zijn fysiotherapeut ook gezegd. Hij heeft ineens zo mooi de letters opgeschreven, helemaal uit zijn hoofd. En ik merk dat hij vrolijker wordt op school, dat hij zich beter kan concentreren. Je bent als moeder natuurlijk altijd blij als je kind ’s morgens met plezier naar school gaat en ’s middags vrolijk naar huis komt. Het was voor mij zo duidelijk, dat jij hem dingen leerde waar hij zelf beter mee kan omgaan, zoals zijn gedachte-oog en energiemeter. Hiervoor was soms behoorlijk veel frustratie. En dat vind ik belangrijker dan mooi kunnen schrijven, dat die frustratie weg is. Zijn juf had begin groep 6 in zijn rapport geschreven: spelling is een soort kwelling voor hem geworden. Dat was het ook. Spelling is geen kwelling meer. Voor Daniel heeft het veel verschil gemaakt.

Vader Daniel: Mijn zoon was volkomen machteloos: ‘ik scoor slecht, ik kan er weinig aan doen’. Hij zat in die vicieuze cirkel en alles beïnvloedde elkaar. Hij voelde zich machteloos, slechte resultaten, hij kreeg steeds minder zin om naar school te gaan, nog slechtere resultaten. Die vicieuze cirkel moet je dan op een of andere manier zien te doorbreken. Het feit dat hij hoorde dat hij dyslectisch was, gaf bij hem al een omslag: ‘dan weet ik waarom ik dingen niet kan, die andere kinderen wel kunnen’. Maar nu heeft handvatten gekregen om dat zelf te beïnvloeden. En die machteloosheid? Dat had hij. Hij is uit die vicieuze cirkel gekomen, die is doorbroken!

---

Moeder van dochter 9 jaar met ernstige dyslexie, zit op dyslexie-school

Onze dochter heeft zich enorm goed ontwikkeld gedurende de Davis training. Op emotioneel gebied en ook in haar taalontwikkeling. Ze is veel vrijer geworden, meer zichzelf en heeft minder last van spanning tijdens het doen van huiswerk. Het oefenen gaat meer relaxt. Er is goed gewerkt aan het oplossen van blokkades, want dat is vaak een bijkomend probleem bij kinderen met dyslexie. Het belangrijkste vind ik dat ik mijn kind terug heb zoals ze was voordat ze naar school ging!

---

Britt, 15 jaar, concentratieproblemen

Ik heb geleerd dat je niet je zelf moet dwingen gefocust te zijn en dat je af en toe moet ontspannen anders wordt je ‘leerraam’ heel erg klein. Ik neem vaak een pauze als ik voel dat ik dat nodig heb, daarna ga ik verder leren en zo onthoud ik meer. Het leukst vond ik de ontspanningsoefeningen, omdat ik deze heel vaak nog doe en ze werkten heel erg goed. Ik vond het met de balletjes over gooien op 1 been ook heel leuk, omdat ik niet verwachte dat ik dat kon. Ik zou tegen andere kinderen zeggen dat ze niet te veel hun best moeten doen, want fouten mag je maken. Tegen ouders zou ik zeggen dat ze samen met de kinderen gewoon mee mogen doen thuis met de opdrachten. 
Ik zou iedereen aanraden naar jou te gaan, omdat zonder dat ik zelf heel erg extra mijn best moet doen om hogere cijfers te halen, haal ik hogere cijfers.

---

Moeder Thomas, 11 jaar, concentratieproblemen en begrijpend lezen

Na een informatiebijeenkomst op school over beelddenkers door jou gegeven, constateerde ik dat mijn zoon Thomas dit ook kan. Dit opende onze ogen en na een intakegesprek en test blijkt hij inderdaad een beelddenker te zijn, waardoor hij moeite heeft met begrijpend lezen en redactiesommen. Thomas ging een Davis counseling volgen bij jou en al na een paar dagen zag je verbetering en kreeg hij meer rust.

Thomas vindt het zelf heel fijn om geleerd te hebben hoe je op je punt zit en dat je je daardoor beter kunt focussen. Door de verbetering van het focussen kan hij nu beter lezen en wordt hij in de klas ook minder snel afgeleid. Het kleien vond Thomas het leukst. We raden iedereen aan Davis counseling te volgen wanneer je beelddenker bent en moeite hebt met begrijpend lezen en rekenen. Wynanda is altijd heel aardig en behulpzaam en vertelt duidelijk wat je moet doen en vooral waarom! Het is ook prettig dat het focussen wordt afgewisseld met educatieve spelletjes en buitenwandelingen.

Beroepsmatige dienstverlening aangeduid als Davis®, Davis Dyslexia Correction®, Davis Symbol Mastery®, en Davis Orientation Counseling® mag uitsluitend verleend worden door mensen die opgeleid en gecertificeerd zijn door de Davis Dyslexia Association International.